Έτσι άρχιζει ο φίλος και συμποδηλάτης Μάνος Τσικαλάς την περιγραφή της διαδρομής των 1050 χιλιομέτρων απο τον Έβρο μέχρι το Ηράκλειο η οποία ξεκίνησε την Κυριακή 17-04-11 και χρειάστηκαν 6 μέρες για την πραγματοποίηση της. Ένα μεγάλο μπράβο λοιπόν στον Μάνο Τσικαλά, Φανούρη Κωστομανωλακη και Αντώνη Ξυρουδάκη για την υπερπροσπάθεια αυτή.
Παρακάτω σας παραθέτω το κείμενο το οποίο έγραψε ο Μανος Τσικαλάς στο οποιο περιγράφει με πολύ όμορφο τρόπο την εμπειρία του.
"Δε μπορώ να περιγράψω πως ένιωσα όταν φτάσαμε στα σύνορα, στη γέφυρα πάνω από τον Έβρο ποταμό, να είμαστε ανάμεσα στους Έλληνες και Τούρκους φρουρούς, στην ελληνική και τούρκικη σημαία με συνοδεία της τροχαίας. Ήμουν τρομερά φορτισμένος, το ταξίδι μας ήταν έτοιμο να ξεκινήσει, εκείνη τη στιγμή συνειδητοποιούσα τί θα ξεκινούσε μόλις, τί είχαμε σκοπό να κάνουμε οι τρελοί! Ξεκινήσαμε δειλά δειλά αλλά με τρομερή όρεξη. Μεγάλες ατελείωτες ευθείες σε τοπία που δεν είχαμε συνηθίσει, κάτι στην ατμόσφαιρα μαρτυρούσε κάτι εξωτικό, κάτι πορωτικό!
Τα πρώτα χιλιόμετρα κάθε ημέρας έφευγαν πολύ γρήγορα καθώς ξεκινούσαμε πορωμένοι, μετά όμως από τα 100-120 χλμ εγώ προσωπικά έμπαινα σε άλλη κατάσταση, κατάσταση απλά επιβίωσης, ήθελα απλα να βγουν τα χιλιόμετρα. Μπορεί να περάσαμε από μέρη που δεν είχαμε ξαναπεράσει αλλά η φύση της εθνικής είναι μία μονοτονία με ποδήλατο. Τρομερή εμπειρία να κυλάς σε τόσο καλή άσφαλτο, το κοντέρ να δείχνει 40km/h σε ελαφρά κατηφορική κλίση και να μη νιώθεις καθόλου κραδασμούς, αλλά πολλές φορές που μπροστά μου είχα ατελείωτη ευθεία, απλώς έσκυβα κάτω το κεφάλι και έκανα πετάλι, κοιτούσα την άσπρη γραμμή κάτω αριστερά ώστε να πηγαίνω ευθεία και απλά πετάλαρα, χωρίς να κοιτάζω μπροστά μου. Πού και πού κοιτούσα μπρος ώστε να δω αν άλλαξε κάτι στο τοπίο.
Τα υψομετρικά σε γενικές γραμμές ήταν ήπια, ηπιότερα απ' ό,τι έχουμε συνηθίσει στην Κρήτη, οι δυσκολότερες ανηφόρες και πιο επίμονες ήταν πριν την Καβάλα τη 2η μέρα πηγαίνοντας προς Θεσσαλονίκη. Εκείνη τη μέρα τα πρώτα 100 περίπου χιλιόμετρα τα κάναμε με σταθερό ψιλόβροχο, βρεγμένη άσφαλτο και πλάγιο αέρα. Η ψυχή και το μυαλό δοκιμάζονται άγρια σε τέτοιες συνθήκες. Εκείνη τη μέρα μπαίναμε σε τούνελ και νιώθαμε μια απίστευτη ευφορία, που γλυτώναμε έστω για λίγο από τον κουραστικό αέρα και την ενοχλητική βροχή. Δεν έπρεπε να λυγίσουμε όμως. Στόχος ήταν να βγει η διαδρομή παντός καιρού!
Στάσεις κατά τη διάρκεια της ημέρας κάναμε λίγες και ολιγόλεπτες. Ίσα ίσα για ένα κατούρημα, για να φάμε μία ενεργειακή μπάρα, για να ξεπιαστούμε. Υπολογίζω κάθε ημέρα διαδρομής κάναμε μισή ώρα στάσεις συνολικά. Η 1η γινόταν στα 60-80χλμ, οι επόμενες κάθε 30-50χλμ, όσο πιο μετά τόσο πιο συχνά, η κόπωση συσσωρεύεται. Είχαμε να λύσουμε θέματα τριβών στη σέλα, πιασίματος στον σβέρκο, στάσης σώματος και ενέργειας φυσικά. Έπρεπε να δουλεύουμε αυστηρά σε συγκεκριμένο φορτίο και παλμούς ώστε να έχουμε σταθερή καρδιαναπνευστική λειτουργία. Το απόγευμα φτάναμε στο ξενοδοχείο όπου απλά φυλάζαμε τα ποδήλατα, βγαίναμε για φαγητό και μετά κατευθείαν πίσω για ύπνο, καθόλου όρεξη για βόλτα. Επόμενο πρωί ξύπνημα κατά τις 6-6,30, καλό πρωινό και κατευθείαν πετάλι. Ο οδηγός μας ο Σήφης πάρα πολύ συνεργάσιμος και συνεργάσιμος. Κάποια στιγμή τη 2η μέρα νομίζω καθώς ήμουν πάνω στο ποδήλατο και τα μάτια μου ήταν γεμάτα δάκρυα από τον αέρα, του ζήτησα να μου βρει τα γυαλιά ηλίου από το σακίδιο, κατάφερε και μου τα έδωσε από το παράθυρο εν κινήσει κι αυτός κι εγώ, δεν ήθελα να σταματήσω την ομάδα.
Η 3η ημέρα κύλησε πολύ όμορφα παρέα με 3 φίλους κουρσάρους από Θεσσαλονίκη και Κατερίνη, η πιο flat διαδρομή που έχω κάνει ποτέ, η άσφαλτος πραγματικά έδωσε ρέστα, με μόνο λίγα υψομετρικά στον Πλαταμώνα που ήταν και το πιο στενό και επικίνδυνο σημείο όλης της διαδρομής, στα τέμπη δε μας άφησε η Τροχαία να περάσουμε με ποδήλατα λόγω επικινδυνότητας και τα φορτώσαμε στο αμάξι. 4η ημέρα προς Καμμένα Βούρλα άρχισαν τα γόνατα να διαμαρτύρονται, νιώθαμε όλοι ενόχληση, άλλος λίγο άλλος περισσότερο. Μετά την 5η μέρα μπήκαμε στο πλοίο για Χανιά, φίλοι μας έπαιρναν τηλέφωνο πως θα μας συνόδευαν στην Κρήτη, τα συναισθήματα κορυφωνόταν καθώς φτάναμε στον τερματισμό.
Μεγάλη Παρασκευή δένει το πλοίο στα Χανιά, βγαίνουμε και παίρνουμε πρωινό. 4-5 φίλοι κουρσάδες ξεκινάνε μαζί μας για το τελευταίο ταξίδι προς Ηράκλειο. Η διαδρομή πολύ όμορφη, η ομορφότερη τελικά όλου του 1000ριού ήταν η διαδρομή της Κρήτης. Σε συνδυασμό με την παρέα, έφευγαν τα χιλιόμετρα χωρίς να το καταλαβαίνουμε. Φτάνουμε Ρέθυμνο όπου μας περίμεναν άλλοι 6-7 φίλοι που είχαν έρθει από Ηράκλειο, συνεχίζουμε μαζί από την παλιά εθνική, πανέμορφη γεμάτη στροφιλίκι διαδρομή. Ξεκινάει η συνεχόμενη ανηφόρα μέχρι Μάραθο όπου μετά είναι η τελευταία κατηφόρα μέχρι Ηράκλειο. Λίγο πριν λοιπόν μας περίμεναν καμμιά 25ριά φίλοι οι οποίοι μας υποδέχτηκαν με πολλή θέρμη. Το ηθικό πλέον ακμαιότατον και διανύουμε τα τελευταία χιλιόμετρα προς τον τερματισμό. Φτάνοντας τα συναισθήματα είναι απερίγραπτα. Καταφέραμε και ταρακουνήσαμε ένα συγγενικό παιδί με νευρική ανορεξία βαριάς μορφής όπου έμαθε τί κάναμε, είδε τα μπλουζάκια και πήρε το μήνυμα. Έμαθα πως συνεργάζεται πλέον με τους γιατρούς και πάει καλύτερα. ίσως σώσαμε και μια ζωή τελικά, φαντάζεστε πώς νιώθεις μετά απ' αυτό; Συνειδητοποιείς πλέον πως έχεις φτάσει στο τέλος ενός μαραθωνίου, ενός ταξιδιού που σου δίδαξε πολλά, στα δύσκολα γίνεσαι σοφότερος. Μόνο αφού μοχθήσεις να κερδίσεις κάτι, μόνο τότε θα μπορέσεις και να το ευχαριστηθείς, να νιώσεις την αξία του. "
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου